Na de succes vakantie in Zuid Frankrijk 2001 besloten om in 2002 weer op de motor op vakantie te gaan. Maar waarheen? Dit probleem werd opgelost door de plaatselijke motorzaak die een 2-tal motorvakanties aanbood. Het werd een trip naar de Dolomieten met hotel (halfpension) en een roadbook met de per dag te rijden routes.
Op zaterdag 8 juni reden we weg richting Kempten in zuid Duitsland. Een rit van zo'n 800 km over alleen maar snelwegen. De dagen ervoor was het erg regenachtig maar gelukkig was het deze dag droog. Met een gangetje van zo'n 110 à 130 km tuften we over de Duitse wegen.
Weinig opvallends te melden hierover. Alleen maar dat we 2 keer in een flinke file terechtkwamen en dat wij er vrolijk fluitend tussendoor reden. De auto's weer inhalend die ons een tijd daarvoor met een noodgang voorbij waren gereden.
Tegen vijven kwamen we bij Kempten aan en werd de lucht behoorlijk donker. Precies op het moment dat we bij het overnachtingshotel aankwamen begon het te gieten. 's Avonds werd het wat droger en zijn we de Altstadt nog doorgelopen maar daar was het behoorlijk uitgestorven. Weinig te beleven dus.
De volgende ochtend was het bewolkt maar droog. De route van Kempten naar Caprile (Dolomieten) stond beschreven in het roadbook. Er komt vandaag bijna geen snelweg meer aan te pas. Via allerlei binnenwegen worden we naar het hotel in Caprile geleid.Aanvankelijk was het licht bewolkt maar in Oostenrijk werd het steeds dreigender. Bij een tankstop gelijk het regenpak maar aangedaan. Geen overbodige luxe, want zodra we de bergen ingingen begon het te regenen. Waarna het in de dalen weer droog was. En natte wildroosters kunnen heel glad zijn, bemerkte Jan te laat.
Ondanks deze capriolen toch nog op een christelijke tijd bij het hotel in Caprile aangekomen.
Het viel ons wel op dat de wegen in Oostenrijk (en Frankrijk) beter waren dan de Italiaanse variant erop. In Italië zitten er flink wat scheuren en kuilen in het wegdek. En soms is er een paar meter helemaal geen wegdek..De 1e officiële tourrit door de Dolomieten hebben we met de bijna complete ploeg gemaakt (+/- 13 man) maar dat ging in een dusdanig straf tempo dat je meer op de weg moest letten dan dat je op de omgeving kon letten. Op die manier gingen ook meerdere fotogenieke momenten verloren. Daarom hadden Edwin en ik besloten om de daaropvolgende dagen apart van de groep te gaan rijden. Soms reden er dan ook anderen met ons mee die het wat rustiger aan wilden doen en ook de tijd wilden hebben om van de omgeving te genieten en om een fotootje te schieten.
Qua rijden zat er in elke dag de volgende ingrediënten:
- Passen, passen en nog eens passen
- Bergen, dalen en vergezichten
- Asfaltwegen in alle hoedanigheden
- En vooral heel veel haarspeldbochten ('tornanti' op z'n Italiaans)
Wat betreft die haarspeldbochten:
Er waren meerdere passen waar je meer dan 30 haarspeldbochten had voordat je op de top van de pas was. Dus ook weer 30 bochten naar beneden.. En dat met stijgingspercentages van 15 tot 20%.
Ook moest je uitkijken voor rondkuierende koeien op de weg en wat ze achterlaten aan vlaaien.
Passen waar we overheen gekomen zijn o.a.:
- Passo Staulanza (1773 mtr)
- Passo Tre Grocci (1809 mtr)
- Passo Giau (2233 mtr)
- Passo Valles (2032 mtr)
- Passo Manghen (2047 mtr)
- Passo Forcella (1910 mtr)
- Passo di Rollo (1984 mtr)
- Passo Pordoi (2239 mtr)
- Passo Fazarego (2117 mtr)
- Passo Valparola (2192 mtr)
- Passo Campolongo (1875 mtr)
- Passo Sella (2244 mtr)
- Passo Fedaia (2057 mtr)
- Passo Costalunga (1752 mtr)
..En dan zijn dit alleen nog maar de passen van 1700 mtr of hoger!
In het begin dacht ik dat m'n CX-je problemen had want bovenop de passen sloeg hij vaak af en wilde niet meer stationair lopen. Totdat ik meerder mensen daarover hoorde klagen en me bedacht dat de lucht bovenop die passen ijler is (lagere luchtdruk). Het stationair stelschroefje wat hoger gezet en toen liep hij weer als vanouds.
Qua weer mochten we ook niet klagen. Aanvankelijk alleen overwegend zonnig maar frisjes. Later ging de temperatuur ook flink omhoog. Zodanig zelfs dat het bovenop de passen lekker was en beneden in de dalen het zweet je broekspijpen uitliep.
Maar ook hier geld dat aan alle plezier een eind komt. Dus ook aan deze vakantie.
Op de terugweg van Italië naar Oostenrijk over de Timmelsjoch pas (2509 mtr) gereden. Bovenop de pas kon je gewoon in de sneeuw staan (in juni!!)
Terug in Kempten nog wezen eten en weer door de Altstadt gekuierd, waar het nu door het mooie weer stukken drukker was.
Op zondag 16 juni onweerde en regende het flink bij het opstaan. Tegen de tijd dat we op de motor zaten werd het echter weer droog en hebben we de terugreis naar huis zonder druppel regen kunnen voltooien.
Rond negen uur 's avonds was ik thuis en had de CX in 9 dagen tijd er 3508 km opzitten. Hiermee blijkt wel dat je ook gerust in de bergen met een bejaarde CX kunt rond toeren!
Voor héél veel meer foto's en het complete reisverslag kun je als vanouds kijken op mijn site: http://home.hccnet.nl/a.uithol
Ab Uithol
:: Print deze pagina