Proloog
Minder dan een week voordat het jaarlijkse treffen van de Dutch Honda CX-500 club zou plaatsvinden had ik mijn trouwe "Rode Rakker" verruild voor een "Blauwe Engel". Nu zou moeten blijken hoe engelachtig die blauwe in feite was.
De machine werd volgeladen met vrijwel de zelfde hoeveelheid bagage als ik mee had genomen voor het onvergetelijke weekend in Vechta. Voor dit Nederlandse CX-weekend had ik me, met al mijn enthousiasme, opgegeven om als vrijwilliger mee te werken. Dat hield onder andere in dat ik, als het kon, al op vrijdag morgen rond de klok van elven werd verwacht in Sint Jansklooster, een klein plaatsje een kilometer of vijftien boven Zwolle. Geen probleem.
Dag 1
Geen probleem, dacht ik vrijdagmorgen. Ik had nog vakantie, kon uitslapen en het ritje naar SJK zou zelfs binnendoor vast niet meer dan anderhalf uur in beslag nemen. Maar toch maar eens even kijken of dat nou wel klopte. Niet dus. Zelfs over de snelweg, de meest effective route, zou het al bijna anderhalf uur duren. Dus als ik nog een kans wilde maken om een beetje op tijd daar te zijn, moest ik weg om..... Ik keek naar de klok. Ja, nu zou een goede tijd zijn om te vertrekken. Gelukkig had ik alles de vorige dag in gepakt, en even gekeken of het vast kon, en bleef liggen. Opladen, laarzen aan, jas en helm, en weg..... als ik niet vergeten had waar ik m'n sleutels nu weer had neergelegd. Maar toen dat ook weer was opgelost was er geen beletsel meer om te vertrekken.
In plaats van de binnenwegen werd het dus toch de snelweg. Maar ook op de snelweg zijn er verschillende manieren om te rijden. Ik koos voor de wat rustiger manier. Niet zenuwachig elke vrachtwagen inhalen door elk piepklein gaatje, maar afwachten, en dan rustig erlangs.
Arnhem, Apeldoorn, en tenslotte Zwolle. De "Blauwe Engel" hield zich goed, ondanks de luidruchtige uitlaatjes, waarvan het binnenwerk los lag. 100 Ging makkelijk, 120 ook. Dus geen problemen. Ook toen ik de afslag Zwolle-Zuid nam geen problemen. Zwolle was nog steeds aan het bouwen. Maar er was wel verschil met het vorige jaar. Toen reed ik op weg naar SJK nog tussen weilanden en leeg bouwterrrein door, nu stond er een woonwijk waar ik omheen geleid werd. De weg was iets anders dan het vorige jaar, maar goed te volgen, doordat bijna overal de bordjes die de N331 aangeven, stonden. Maar de laatste rotonde kreeg me toch bijna te pakken. Ik voelde het achterwiel weg slippen, maar kreeg de motor toch weeer onder controle. Dat was wel effe schrikken! Verder was de weg rustig, was het droog, en vlogen de meters met tientallen tegelijk onder m'n banden door. Al snel was ik voorbij het bordje Sint Jansklooster, en vond ik bij kilometerpaaltje 21,9 de wegwijzer naar de kampeerboerderij "Het Kamper Erve"
Ik was niet de eerste, want een aantal waren al de vorige dag aangekomen. Wel was het grote veld nog akelig leeg, slechts een handjevol motoren stonden er. Maar daar zou snel verandering in komen...
... een handjevol ...
... mijn eigen tent ...
foto door Grietje N.
Nu werd het tijd om de grote tenten op te bouwen. Gelukkig had iemand alle buizen en verbindigsstukken van merktekens voorzien, zodat, toen we in de gaten hadden waar alles moest, het frame in een mum van tijd in elkaar zat. Het tentdak werd uitgerold, en erover gelegt, en toen werd met vijf man tegelijk eerst de ene zijde, en toen de andere zijde van poten voorzien. Maar de tent stond nog niet op de juiste plaats, dus werden alle beschikbare hulpkrachten in geschakeld, ook de net aangekomen Wouter en Pauline, om de tent te verplaatsen. Daarna werd de tweede tent opgebouwd. Nu we wisten hoe het moest stond de tweede in recordtijd. En dat was maar goed ook, want tijdens de opbouw vielen er al een paar spatjes regen, en toen alles stond begon het echt te regenen. Nu we tegen de regen beschermd werden door het dak konden rustig de wanden van de tent vastgemaakt worden. Sieds wist een oplossing voor het regenwater wat tussen de twee tenten door naar beneden viel, en toen was er één grote overdekte ruimte, waar, in plaats van de regen, de CX-ers konden binnendruppelen.
... wanden van de tent ...
... CX-ers ...
Ook de ingang was nu officieel bemand. Dat merkte ik toe ik een foto'tje ging maken. Of ik maar even wilde komen betalen....
Op weg naar m'n tent merkte ik ineens wat ik nu gemist had, deze middag. Het was bijna drie uur geworden, en in had nog niets gegeten. Dus trok ik m'n jas en laarzen aan, nam de helm en ging per CX op zoek naar wat te eten. Dat vond ik in Zwartsluis, cafetaria "de Vollenhoofsche Poort". Pas bij het eten van mijn drie broodjes merkte ik hoeveel trek ik eigenlijk had. Een klein uurtje later was ik terug op de camping, en kon er meteen een ingangsfoto worden gemaakt. Er waren al meerdere CX-ers binnengekomen, tussen de buien door. Het veld stond al aanmerkelijk voller dan een uurtje eerder. Soms regende het, soms niet, maar dat scheen een traditie te zijn. Eén ding werd wel duidelijk, toen een regenboog verscheen. Aan het einde van de regenboog, zegt men, staat een pot met goud. En ik denk dat het waar is, want het einde van de regenboog lag precies boven het veld waar alle CX-en stonden. En het onderhoud kost af en toe best een helehoop geld....... Dus het zal wel een symbolische pot met goud zijn geweest.
... regenboog ...
Ik werd aangesproken door iemand die ik niet direct herkende. Het was Piet E. die een paar weken eerder bij mij thuis naar de ophangbeugel voor een Polaris was komen kijken. Hij had gelezen van mijn andere CX, en dat ik nog een tang zocht om de vul- en inspectieopening van het cardanhuis te openen. Ik kreeg van hem in leen een prachtige tang, geknipt voor zulk zwaar en grof werk. Het was niet de plaats om direct de cardanolie te controleren (de CX stond niet op de middenbok, het veld was niet echt vlak) dus ik mocht die tang mee naar huis nemen. Hij zou hem wel weer eens komen ophalen.
Dat deed me eraan denken dat ik voor Arnold K. nog wat had meegenomen. Was hij al aangekomen ? Ja, hij was er, daar en daar bij die motor. Hij was vlug gevonden. Ik overhandigde hem het originele Honda CX-ruitje, wat bij mij van de blauwe CX was afgekomen. Net wat hij zocht om zijn CX wat meer origineel te maken. Weer een mens blijgemaakt.
Het bestuur had voor de vrijwilligers een maaltijd geregeld, die we ons goed lieten smaken. Voor de afwas was geen corvee geregeld maar Grietje en ik hadden toch even niets omhanden. Met een half uur of zo waren we al weer klaar. Toen vond ik het hoog tijd om eens motoren te gaan kijken.
Er was weer veel te zien. Mooie en minder mooie, rat- en showbikes vulden het middenterrein, de rest van het veld overlatend aan tenten. Het was niet zo'n opeengepakheid als in Vechta, maar het maakt dan ook een heel verschil of er 500 of 100 motoren zijn.
... veel te zien ...
... motoren ...
Toen ik dan eindelijk, na veel praten, veel luisteren, en veel koffie en fris naar de tent toeliep was het al erg ruim na middernacht. En koud was het ook. Terwijl ik me bukte om de rits te openen kwam er een heftige rilling over me heen. Dat voelde niet goed, had ik direct in de gaten. Ik schoof zo snel mogelijk de slaapzak in, op zoek naar warmte. Maar het is moeilijk om warm te worden als je het koud hebt. Een uur later was ik een beetje bijgewarmd, maar het duurde tot voorbij drie uur voordat ik eindelijk, eindelijk in slaap viel.
Dag 2
Zaterdag werd ik, na hoogstens drie uur slapen, veels te vroeg wakker. Gammel van voor en achter. Wat te doen ? Hoe knapt een mens weer op ? Ik besloot om te gaan douchen, maar ook dat leverde niet de verwachte verfrissing op. Een beetje geradbraakt liep ik tussen de motoren door, koud en moe. Ik was niet de enige die daar liep, want Floris liep er ook. Hij was officieel motoren aan het tellen. Het bleek dat er 79 Cx-en en aanverwanten waren, en 11 anderen. Dus 90 motoren bij een totaal van 105 inschrijvingen.
Ondertussen was het acht uur geweest, tijd voor het ontbijt. Dat zag ik wel zitten. Natuurlijk had ik mijn 'bon voor ontbijt' in de tent laten liggen, maar Werner, die bonnetjes corvee had, ach, die kent me. Nou, dat hielp wel een beetje. Wat broodjes, een eitjes, koffie, en nog eens koffie. Nu kon ik er wel even tegen. De vraag was nu, wat doe ik de rest van de dag ? Er was genoeg keuze : Een rondrit langs het IJsselmeer, de Oldtimerdag in Ruinerwold, of een ANWB tourrit door de kop van Overijssel. Wat zou ik doen?. Ik besloot uiteindelijk om gewoon, rustig en kalm, op het campingterrein te blijven. Ik was er moe genoeg voor, en dan moet ik ook niet een toertocht gaan maken.
Ongeveer om tien uur vertrokken de deelnemers aan de IJsselmeer toertocht. En vlak daarna vertrokken groepjes motorrijders naar de Olttimerdag, Giethoorn, en de verdere bezienswaardigheden van de streek.
... IJsselmeer toertocht ...
... IJsselmeer toertocht ...
... IJsselmeer toertocht ...
... IJsselmeer toertocht ...
... IJsselmeer toertocht ...
... IJsselmeer toertocht ...
En zo liep ik over de camping. Maakte een praatje hier, dronk wat koffie daar, zat gezellig bij de een, en tot vervelends toe bij een ander. Werner vertrok met Peter, om in Genemuiden naar een zijspan te gaan kijken, en kwam even later stralend van genoegen terug : hij was een zijspan rijker. Nu moet dat zijspan nog een keertje opgehaald worden, maar het staat al voor hem klaar.
Rustig vergleed de ochtend. Er werd aandacht aan de CX van Henk gegeven, er werd aandacht aan de hond gegeven, en er werd koffie gedronken. Ik at tussen de middag een broodje bij Grietje en Werner, en besloot dat het tijd was om een tukje te doen. Pas twee uur later werd ik weer wakker, ik had het duidelijk nodig gehad.
... aandacht aan de CX ...
... aandacht aan de hond ...
Als er een spanning door loopt, of het nu voor het linker of het rechterknipperlicht is, wordt een condensator opgeladen, het relais trekt aan en verbreekt het contact. Vervolgens geeft de condensator, via een weerstand, zijn spanning langzaaam weer af, en als de spanning weer laag is, en het relais daardoor weer afvalt, wordt de stroomkring weer gesloten en begint het hele verhaal opnieuw.
Het kan eigenlijk maar 1 dingetje zijn : slechte contacten waardoor het schakelpunt niet breekt. Ik maakte het schakelpunt schoon, en dat is dat. Maar er was een tweede probleem : een aansluitlip was door het vele gebruik afgebroken, en de lip hing nog maar aan 1 kant vast. Dit moest gesoldeert worden. Maar wie heeft er een soldeerbout bij zich? Beussie misschien ? Helaas, ook Beussie had geen soldeerbout. Maar na veel gepraat bleek Henk nog een knipperlichtautomaat te hebben. Die werdt er bij Grietje's CX ingezet, en ik nam de automaat mee naar huis om die rustig te repareren.
Dan, ineens, zag ik iemand die ik helemaal niet had verwacht. Theo J. uit Bennekom. Hij en een vriend gingen hun GL en CX uitproberen op deze zonnige zaterdag, en ja, dan rij je natuurlijk even naar Sint Jansklooster. Het kostte even wat moeite om alles uit te leggen, want Grietje hoort niet bij de tent waar we zitten, de kinderen wel, en de ene hond wel, maar de andere weer niet. Theo is vlug weer weg, want Ede is nog ver.
Langzaam aan komen de toer en Ruinerwold rijders weer op de camping aan. Op de IJsselmeerrijders moeten we nog een tijdje wachten, kennelijk duurde die rit langer als gepland. Om vier uur stond de wedstrijd 'langzaam rijden' gepland, en hoewel de organisatie soepel is, werd er om bijna half vijf toch begonnen. Het langzaam rijden, dat was iets waar ik graag aan mee wilde doen, gewoon, leuk om mee te maken. Aan het langzaam rijden deden in eerste instantie een stuk of twaalf motoren mee. Later kwamen er nog wat bij. Het was spannend om te zien, en het ondanks de lage snelheid is het spektakel niet minder dan bij een Grand Prix. Sommigen raakten al in de eerste meters met hun voet de grond, anderen pas een halve meter voor de finish. Zelf lukte het me om de test-run, en de twee echte runs foutloos te rijden, en ik eindigde, zoals ik later hoorde, op de vijfde plaats. Deze wedstrijd stond niet alleen open voor de CX-en, maar het was uiteindelijk wel een CX-rijder die won.
... langzaam rijden ...
... niet alleen open voor CX ...
... ontspanning ...
... de barbeque ...
... gezelligheid alom ...
Coen, voorzitter van de club nam een megafoon en het woord. Hij liet ons niet lang in spanning, en na een korte inleiding ging hij over op het bekendmaken van de prijzen.
Waar een ieder natuurlijk in spanning op zat te wachtten was de naam van de duizenste inschijving op het Forum. Dat was Norbert Blockhuis uit Glane die een uniek CX horloge als aandenken mee kreeg.
De prijs voor de gladste achterband ging naar 'Ouwe' Jan van Lammeren. Dat mijn "Blauwe Engel" die prijs niet zou winnen stond al vast, want dan had ik de originele achterband moeten laten zitten. Maar dat Ouwe Jan die prijs won, met slechts 0,5 mm profiel op zijn bahdjes, was wel een beetje een verrassing voor me.
De winnaar van het langzaam rijden was Cosmar Gommers, die als allerlaatste deelnemer toch nog even 1 keertje mee wou doen, gewoon voor de lol. Hij legde het parcoer af in 39.56 seconden, en daarmee eindigde hij, mede tot zijn eigen verrassing, op de eerste plaats.
En, zoals al vaker op SJK ging de prijs voor de deelnemer die het verste weg kwam naar Anne Kirby uit Engeland. Anne had 1140km afgelegd om op het treffen te komen.
De laatste prijs die werd uitgereikt was voor de mooiste originele CX. Dit keer was het de rode CX 500 van Frans Brink. Helaas had de CX wel een verborgen gebrek, in de vorm van een electrisch probleem, maar dat mocht de pret niet drukken.
Het bleek dat aan één tafel wel drie prijswinnaars zaten. Toeval? Vast wel! Maar de eer van de prijsdragers straalde toch een beetje af op....ach, op ons allemaal eigenlijk.
Na Coen nam Shuggy het woord. Hij maakte melding van het feit dat Wouter, een belangrijk figuur in het Engelse clubgebeuren, binnenkort naar Nederland zou terugkeren, samen met zijn Pauline. Als dank voor bewezen diensten kreeg Wouter van de engelse club een 'lifetime free membership' aangeboden.
De rest van de avond werd gezellig met een drankje en een praatje gevuld. Om twaalf uur vond ik het welletjes, en hoewel de feestvreugde nog lang aanhield, dook ik toch maar mijn slaapzak in, en viel prompt als een blok in slaap.
Dag 3
Om half zeven werd ik, na een nachtje stevig doorslapen, wakker. Dat doet een mens goed, en om het helemaal goed te maken, besloot ik om te gaan douchen. En zo liep ik over de camping waar zo vroeg in de ochtend slechts een enkeling de euvele moed had om zijn of haar hoofd buiten de tent te steken. Na het douchen voelde ik me prima. En ook de rest van de wereld werd wakker. Sommige waren al aan het inpakken. De broers Timmer ook, want hun CX had een doorgeslagen pakking opgelopen, en ze moesten worden opgehaald door een berger. Een triest vertrek voor een CX.
... een triest vertrek ...
Vervolgens werd alles ingepakt, de slaapzak opgerold en de tent afgebroken en verpakt. Nadat mijn CX op de middenstandaard was geholpen kon ik de bagage vastzetten. Zo was de motor al gereed voor de terugreis. Nu ik nog. Maar eerst: corvee.
Ik was ingeroosterd voor afwas-corvee. De afwas doen voor 120 mensen. Waar begin je aan zoiets ? Gewoon, bij het eerste bordje. Arnold kwam al spoedig helpen, en even later kwam Henk ook. Al gauw hadden we een flink tempo te pakken. En al denk je dat er geen einde aan komt, toch was er al vrij snel een moment dat de vuile borden op waren, de kopjes allemaal schoon en ook het laatste mes afgedroogd was.
Grietje was al komen vragen wanneer ik klaar was. De afspraak was namelijk dat ik met Grietje, Werner en Peter naar Ede zou rijden, over de binnenwegen. Peter was niet met een CX op het treffen, want zijn CX moest nog worden opgeknapt. Hij was met een Suzuki 250 met Velorex zijspan gekomen, en die combinatie, hoe fraai ook, haalde gewoon de 90 kilometer per uur niet. Maar nu waren we klaar voor het vertrek.
... Suzuki 250 met zijspan ...
Ik kreeg de eer, het genoegen en de verantwoordelijkheid om op kop te rijden. Werner volgde, daarachter Grietje en als hekkensluiter Peter met zijn zijspan. De weg binnendoor naar Ede wist ik vrijwel uit mijn hoofd, maar soms aarzelde ik heel even, omdat ik even moest nadenken. Maar het ging allemaal wonderwel goed. Met een vaartje van tussen de 65-75 km/u reden we langs Zwartsluis, Hasselt, Zwolle. Daar gaf Werner aan dat er ergens over 40 kilometer getankt moest worden. En volgens mij zou dat bij Vaassen kunnen zijn. Verder gingen we, over de oude IJselbrug naar Hattem, en dan naar Wapenfeld, Heerde en Epe. Bij Emst, op een rotonde, sloeg de motor van de "Engel" over. Dat moest de benzine zijn, realiseerde ik me direct. Vlug op reserve, en na de rotonde liep de CX weer engelachtig. Bij Vaassen werd er de tankstop gehouden. Alle vier de motoren werden afgetankt, en verder gingen we weer. In Apeldoorn was er even een communicatie storing. Ik hoorde Werner achter me wat zeggen, maar kon het niet verstaan. Zat m'n bagage los of zo ?. Ik stopte. Maar Werner en Grietje reden door, en stopten op een parkeerplekje. Wat was er aan de hand ?
Ik reed naar Werner toe. Het bleek had hij met Grietje had gesproken, over een HD treffen in Breda, juist dit weekend. Het had niets met mij te maken. Niets aan de hand dus. We reden Apeldoorn uit, en langs Otterlo naar Ede. Daar was ik in de veronderstelling dat we naar Michael's huis zouden gaan, maar we moesten toch bij "de Haan" zijn. Dat betekende een extra rondje langs de verkeerslichten, maar toen waren we er ook. 'Nicoprodeo' en Michael verwelkomden ons hartelijk. Koffie werd geschonken, en de verhalen over en weer kwamen los. Over SJK, over Grietje's schuiver, over de val met de fiets. Peter, Werner en Grietje besloten niet eerst te lunchen, maar direct door te rijden, want via de binnenweggetjes naar Hoogerheide was het nog lang. Ik nam afscheid van Michael, Werner, Peter en Grietje, en was tien minuten later thuis.
... verhalen over en weer ...
Wat de "Blauwe Engel" betreft, die heeft zich het hele weekend goed gedragen. De motor voelt aan alsof er altijd erg flink op 'doorgetrokken' is, en mijn rijstijl is toch heel wat rustiger.
Bij thuiskomst werd, na de nodige afkoeltijd, het oliepijl gecontroleerd. Dat was wat telerurstellend. Het nivo van de olie was nu onder het minium gedaald, terwijl het voor vertrek er nog boven stond. Verbruikte deze CX dan zoveel olie? Dat zou het waarschijnlijk niet zijn, want onder het deksel dat de vervroegingspulsunit huisvest, op het randje van het blok, ligt een boel vettigheid. Waarschijnlijk zweet de pakking daar flink door. In elk geval een puntje om in de gaten te houden.
Hans
... boel vettigheid ...