Sint Jansklooster 2011
VRIJDAG
Om elf uur arriveerden we, Michael, Jos en ik, bij het “Kamper Erve” de plek waar het 9de treffen van de Dutch Honda CX-V zou plaatsvinden.
Ik parkeerde naast de motor van Coen, Jos parkeerde aan de andere kant, en Michael reed met de aanhanger naar de plaats waar de tenten gelost konden worden. Het was ruim op tijd om met de opbouw van de tenten, het plaatsen van de koel-wagen en het neerzetten van de foto- en registratie plekken voor SJK 2011 te beginnen.
Maar voorlopig waren wij, de net aangekomenen en de Berendsens de enigen die er waren. En voor sommige klusjes heb je toch een paar man meer nodig. Eerst dan maar de eigen tent opzetten. En meteen werd duidelijk dat we moesten uitkijken met het opzetten van de drie grote party-tenten. Het waaide nogal, en mijn tent waaide bijna weg. Een tweetal tent-haringen bezworen dat gevaar, en toen alles stond en was vast gepint volgens de regelen der kunst was het wachten op verdere opbouw-werkers. Het duurde tot half een tot de volgende arriveerde: Cosmar, op zijn van een reserve blok voorziene 'Blauwe ding'. Niet veel later arriveerde ook Henk, op een Custom dit keer, en vlak daarna kwam, weliswaar met de auto, Rembrandt.
En dus werd er zo rond 13:00 uur, twee uur later als in het draaiboek stond, een aanvang gemaakt met de opbouw van SJK 2011. De grote dozen waarin de party tenten waren opgeslagen werden uit de aanhanger gehaald, en uitgepakt. Het eerste probleem was uitzoeken welke buis nu precies waar voor diende, maar al snel werd duidelijk dat de 10 A-buizen de dak-armen waren, de 12 B-buizen de dak-armen aan elkaar verbonden, en dat de 10 C-buizen de staanders waren. Dak-armen en lengte-buizen aan elkaar steken, dakzeil er overheen en vastzetten, en dan omhoog met het dak en de staanders eronder.
De eerste tent stond vrij snel, de tweede en derde volgden in een vlot tempo. Alleen de wind gaf soms wat problemen, maar dat kon met een paar flinke pennen in de grond opgelost worden. Al snel stonden de drie tenten naast elkaar, en vormden één grote ruimte. Tafels werden opgesteld voor bar en shop. En die werden vervolgens ingericht. Met wat hulp werden de tafels en banken uit de schuur gehaald, en in de tenten opgesteld. Op het parkeer-terrein, waar ongeveer 80 motoren werden verwacht, werden de parkeer-plankjes neergelegd. En er werd een nieuwe plek gezocht voor zowel de inrit-foto, als de inschrijving- en registratietent. De oude plaats, net buiten het terrein, was minder geschikt gebleken, omdat de mensen die daar zaten vrijwel geen contact hadden met het gebeuren op het veld. Het bleek al gauw dat de nieuwe locaties voor foto's en inschrijving een veel betere plek was.
Toen de foto-plek eenmaal was opgesteld, met spandoek en camera, moest er natuurlijk een proef-foto gemaakt worden. En laat er nu net een CX-er bezig zijn met het parkeren van zijn CX, na alles te hebben afgeladen op het veld. Met wat internationale gebaren werd de Duitse motorrijder gevraagd om langs te komen, en werd de eerste inrit foto ter goedkeuring en beoordeling genomen. Er zouden er nog vele volgen. Stephany zorgde ervoor, zodra er een aantal foto's was genomen, dat er een onderschrift in gefotoshopt werd, en dat de foto's werden afgedrukt op een meegenomen printertje. Zo kreeg iedereen, na de teleurstellingen van de voorgaande jaren, een inritfoto, compleet met onderschrift: "10 jaar jubileum 2001-2011".
Evenals twee jaar geleden mocht ik de aankomende motorrijders een parkeer-plekje wijzen, en in voorkomende gevallen assisteren bij het op de middenbok trekken van de motor. En in tegenstelling tot de vorige keer liep het geheel nu in of meer gesmeerd. Het was ook vrij simpel. De motor kwam aanrijden, en oud-SJK gangers keken verbaasd naar de plek waar in de voorgaande jaren de foto- en registratietent was. Vervolgens keken ze het veld op, waar ik stond te zwaaien en opzij stond te wijzen. Ze kwamen dan het brugje over, werden opgevangen en welkom geheten, en kregen de foto-instructies: "helm af, rechtervoet op de voetsteun, lachen", in Nederlands, Duits of Engels. En dan werd er een parkeer-rij aangewezen. Tweemaal moesten we een motorrijder uit de natte ondergrond bevrijden, en beide keren was het geen CX. Die waren toch niet zwaar genoeg om weg te zakken. Dat de nieuwe plek voor de foto een goede zet was, bewees wel het constante af- en aanlopen van mede CX-ers, die het hele foto-spektakel van al dan niet toepasselijk commentaar wisten te voorzien.
Na twee uur parkeerwachteren zat mijn 'dienst' erop. Tijd voor mij om eindelijk eens aan de financieële verplichtingen te gaan voldoen. Betalen, inschrijven en dat was dat. Bij de 'Dutch Honda CX-V Hamburger en Hotdog stand' haalde ik een broodje hamburger, en daarna , omdat het zo lekker was, een tweede. Ik was niet de enige, en er werden die avond veel broodjes en hotdags verkocht.
Rondlopend over het terrein, om al dat motor-moois te bewonderen, kwam ik verschillende bekenden tegen. Frans, Pjotter, Micheal, Lieke, Blondie, Coen, Beussie, ze waren er allemaal weer. Ook Henry, de onderdelenman die elk jaar in Vechta, op het grote West-Duitse treffen staat, was naar SJK afgereisd. Bekende gezichten, uit binnen- en buitenland. Nieuw voor mij waren een aantal Engelsen, ook niet allemaal op een CX, maar goed, dat kan op het treffen van de Dutch Honda CX-V club.
De avond viel langzaam over SJK 2011. Kennismakingen werden hernieuwd, verhalen verteld, en de feesttent zaten vol met vrolijke en ook wel luidruchtige motorrijders. Later op de avond werd een klein kampvuurtje ontstoken, op een ruime afstand van de feesttent. En nadat ik de warme jas aan had gedaan, want het begon best wat koud te worden, ging ik daar maar eens kijken, want misschien dat het daar iets warmer was. Dat was het inderdaad, en ik warmde weer een beetje bij. Chantal had een gitaar meegebracht, en JiMi kon er op spelen. Dus dat was snel geregeld. JiMi speelde, bijgelicht door Erik, verschillende liedjes, waarvan sommige door de rond het kampvuurtje aanwezigen meer of minder zachtjes werden meegezongen. 'Live' muziek, al was het dan niet in de grote tent.
ZATERDAG
Zodra ik de tent uitkroop zag ik dat ik niet de eerste was die er wakker uit probeerde te zien. Maar iemand was op het goede idee gekomen om in elk geval water warm te maken met de waterkoker. En als ik nou.... Een zakje met "Latte Macchiato" oploskoffie werd snel uit de tent gepakt. Een bekertje kon ik ook vinden, en zo kreeg ik toch een soort van koffie, en warm was het ook. Niet lang daarna reed de bestelbus van Piet Baaten het veld op, en konden we de ontbijtspullen uitladen. Brood, eitjes, broodjes, vleeswaren en kaas en jam, en twee grote ketels met koffie. Er was genoeg. Als 'oudgediende' en 'ervaringsdeskundige' werd het aan mij overgelaten om te bepalen wat waar moest komen te staan. En daarna kon het ontbijt beginnen. Degenen die nog geen ontbijtbon hadden wegens late aankomst werden genoteerd, en de namen werden doorgegeven aan de penningmeester. Het liep als een trein, dat ontbijt, en waar er vorig jaar maar net-aan genoeg was, was nu ruim voldoende. Al snel zat de tent vol met ontbijtende motorrijders, en het was alleen jammer dat er niet gerekend was op "streusel", hagelslag, voor een aantal van de Duitse gasten.
Om tien uur werd de ontbijt-bar gesloten. De karige restanten werden weggeborgen of opgesnoept, en het was voor mij einde ontbijt-dienst. De afwas- en opruimploeg nam het nu over. Ik vond het ook even mooi genoeg. Laurens had een toertocht georganiseerd, en ik had het plan om mee te gaan, maar nu ik toch niet teveel geslapen had, leek het me verstandiger om even af te melden.
Na het aftanken van de “Rode Rakker” besloot ik om toch even te gaan liggen, niet in de warme tent, maar in een schaduwplekje aan de rand van het veld. Gewoon, even bijkomen, liggend in het zachte, koele gras, in de met zachte vlekken zon doorschoten schaduw van de bomen.
Een flink half uur later, het kon ook meer geweest zijn, vond ik dat het tijd werd om toch weer wat meer actief deel te gaan nemen aan de dag. Voor de feesttent was de opbouw van de kleppen-deksel racebaan in volle gang. De baan had sinds het einde van SJK 2010 bij boer Jan van het 'Kamper Erve' op een zoldertje gelegen, en had daar wat beschadigingen opgelopen, ook aan het start-mechanisme. De start-hendel hing los, en de startpennen waren bijna plat tegen de baan gebogen. Dat moest eerst grondig gerestaureerd worden, voordat er ook maar één kleppendeksel racer op kon starten. Met een hamer, en een tegel als aambeeld, werden de pennen stuk voor stuk weer in de gewenste vorm gebogen. Weer monteren, en testen. Het fijn-afstellen had wat tijd nodig, maar na een half uur werkte alles weer naar behoren.
Het veld lag, in de plotselinge hitte van deze zaterdag, er maar redelijke stil bij. De paar mensen, die niet aan het een of andere uitstapje meededen, hielden zich rustig onder het zo goed zijn best doende zonnetje. Niet voor te stellen dat het gisteren een koele dag geweest was.
Her en der bewogen zich wat figuren over het grasveld. Ouwe Jan, die ook even langs gekomen was, adviseerde en repareerde de carburatuers van Cosmar en anderen, Pjotter begon met inbouwen van een alarm-schakeling op zijn CX, en Theo en Henk raakten met Beussie aan de praat over de Turbo-CX
Maar dan was het alweer tijd voor het kleppen-deksel racen. En evenals het vorige jaar was de belangstelling groot. Er waren acht kleppen-deksel racers gemaakt, met vier, drie of zelfs maar twee wielen, en deze werden eerst allemaal gekeurd door de technische commissie, en daarna gekeurd door een ter plekke samengestelde jury, om uit te maken welke de mooiste was.
En vervolgens begon de eerste race. Het eerste paar verscheen op de baan aan de start. En rolde naar beneden. De ene deed het beter als de andere, en ook Erik's nieuwste wagentje, de zwart met zilveren "HD-Racer", kwam aan de beurt. En toen de "Inertia" aan de beurt kwam deed die het helemaal niet slecht, al tollend en draaiend naar beneden. Even later was het dan de beurt aan mijn nieuwe "MiniMyzer". Helaas liep het heel anders dan verwacht. Het karretje liep al snel na de start tegen een zijkant aan, draaide een kwart slag, en stuiterde dan naar de andere kant van de baan. Einde van de rit dus. Maar de "MiniMyzer" mocht nog een keer, nu voor de pechprijs. Maar ook dat lukte niet, want hij kwam toch verder dan het andere wagentje, dus ook geen pechprijs voor mij.
Nu de foto-plek en de registratietent waren verplaatst tot op het veld leek het een logisch gevolg om ook het langzaamrijden iets anders in te delen. In voorgaande jaren lag de opstelplaats voor de deelnemers gedeeltelijk op de openbare weg, en dat leidde soms tot problemen met bestuurders die het belang van het langzaamrijden niet wisten te onderkennen. In overleg met Theo vU en Marcel werd het parcours uitgezet vanaf de registratie tent, en zouden de deelnemers, na het zo langzaam mogelijk afleggen van de langzame meters, naar rechts gaan, om de geparkeerde motoren heen, en dan weer bij het spandoek opstellen. Geen gedoe met onbegrijpende automobilisten of fietsers, alles op eigen terrein.
Zoals veel goede plannen ging het ook nu regelmatig mis. De eerste langzaamrijdende vergat aan het einde rechts te gaan, en kwam links tussen het publiek door terug, waarna hij ook prompt naar de weg reed, en daar omdraaide, zoals in de voorgaande jaren gebruikelijk was. Dat was nou net niet de bedoeling.
Het koste af en toe wat extra overtuiging kracht, bijgestaan door het megafoontje, om door te dringen tot de gespannen zenuwen van de langzaamrijders, zodat dezen aan het einde van hun rit toch rechtsaf zouden gaan. Maar het ging beter en beter. Er was weer een gevarieerd deelnemersveld, waarin onder anderen Cosmar, Pjotter, Dré en Coen te vinden waren.
Drie ronden werden er verreden, maar het ging niet altijd even eenvoudig. Zo was er een deelnemer die vergat te gaan rijden, en die daarom opnieuw moest starten, een ander was al begonnen voordat de tijdwaarneming klaar was, en een derde was, op twee wielen rijdend met zijn zijspan bijna te snel voor zowel starter als tijd waarneming.
Dré presteerde het om, met een geheel eigen spreektrant, de boel nog ingewikkelder te maken. Gelukkig was zijn "HR" heel duidelijk, en kon ik met een "Hrrr" en een "hHhhr" (er zit verschil in), de start toch in goede banen leiden. Tot vermaak van het publiek, dat er ook niets van snapte.
Nadat de drie ronden waren verreden en alle tijden waren gecontroleerd, was het langzaamrijden weer afgelopen. Er was, gelukkig, een iets kleiner deelnemers veld als de vorige keer, maar het was niet minder vermakelijk, of minder spannend.
Terwijl het langzaamrijden aan de gang was arriveerde de cateraar met een grote bestelbus. Die moest ook even veilig langs de deelnemers en het publiek geloodst worden, en dat koste even wat moeite. Maar met veel armgebaren, veel wijzen, en ondersteuning van het megafoontje konden de voorraden voor de aanstaande barbecue toch zonder ongelukken worden afgeleverd.
De barbecue was weer perfect georganiseerd. Een bakploeg zorgde voor een gestage stroom van vlees-producten vanaf de vuurplaat, en de klanten schoven, met in de hand een bord en een afstreepkaart, langzaam langs de tafels, en konden zo steeds een karbonade, een worst of iets anders opladen. Een tweede ronde, en dan een derde of vierde. Het ging een lange tijd door. Ik zat dat zo eens aan te kijken, nadat ik drie stukken naar binnen had gewerkt. Straks afwas dienst, en dat kon een aardige hoeveelheid worden, zo te zien. Laat ik maar eens langzaam beginnen. Het eerste stapeltje borden ging richting afwas plaats, een tweede erachter aan, en toen er een redelijke stapel was, was het tijd om een begin met het afwassen te maken. Immers, een goed begin is het halve werk. Spoelen, afwassen, afdrogen en de volgende stapel. In het begin was er nog niet veel zicht op het einde, want er werden steeds nieuwe stapels vuile borden gebracht, en het leek alsof er geen einde aan kon komen. Maar ik kreeg versterking van JiMi en Theo vU, en na verloop van tijd leek het erop dat de stapel vuile borden niet meer groeide, ja, dat de stapel schone borden groter was dan de stapel met vuile borden. En na nog een tijdje doorwerken was er het moment dat ook de laatste vork, het laatste mes, en het laatste bord schoon was.
Na een uurtje was de tijd voor de prijs uitreikingen en de toespraken daar. Ja, het was het 9-de treffen van de club, maar ook het bijna-tien-jarig bestaan. Heel kort werd het tienjarig bestaan gememoreerd.
-Helaas ging ook nu de kleppendekselrace prijs naar Duitsland. Hoewel Nederland, in de persoon van Erik met zijn mooiste racer, de HD-Racer, de schade en schande enigszins wist te beperken.
-De prijs voor de gladste achterband was voor een Silverwing, maar niemand kwam deze toch wat twijfelachtige prijs claimen. Een raadsel. Maar later op de avond bleek dat zowel het kenteken als de kleur verkeerd waren genoteerd, en kon Willem CX toch de prijs in ontvangst nemen.
-De prijs voor het langzaamrijden ging naar Jan vdg. En alle deelnemers aan het langzaamrijden kregen een foto van hun prestatie.
-JiMi, voor het eerst op een CX-treffen, kreeg de felbegeerde prijs voor de mooiste CX. Maar, hij moest wel even opgehaald worden, en in de tent aan den volke getoond worden. En laat JiMi nu net de CX keurig onder een motorhoes hebben gezet.... Maar toch, de motor kwam, en werd, terecht, allerwege bewonderd. En daarna ging de motor heel snel weer onder de hoes.
-En daarna was het woord aan Theo vU, die nogmaals vertelde van het ontstaan van de Dutch Honda CX-V club, nu bijna 10 jaar geleden. Coen kreeg, als dank voor alle verplichtingen die het voorzitterschap met zich meebrengt, een kadootje, een kleine armband met opschrift, vergezeld van een kado-bon. Ook Lieke had een kado voor Coen, en tot slot nam Coen nog even het woord. Alle aanwezigen werden bedankt en een fijne avond gewenst, en natuurlijk graag tot ziens op het volgende treffen.
ZONDAG
Zodra de cateraar was geweest, de koffiepotten waren aangesloten, en de ontbijt-bar was geopend, stond ik al vlug vooraan om het bonnetje in te leveren, en een ontbijtje op mijn bordje te leggen. Een plekje werd gezocht, en ik nam plaats bij Jos, die al bijna klaar was met zijn ontbijt. En toen Dré erbij kwam ging het gesprek al gauw in de richting van "hhrrrr", "hrrhhrr" en "hhrr" en met wat armgebaren was zoiets toch goed te verstaan. Maar toen Jos, net op het moment dat Dré zijn mond vol had met koffie, opmerkte 'een goed verstaander heeft maar een half HR nodig' scheelde het maar weinig of we kregen allemaal Dré's koffie over ons heen. Zo verliep het ontbijt in een opperbeste stemming. Nog een extra kopje koffie bij het na-tafelen, en nog eentje, en we konden er weer tegenaan.
Terwijl de laatste ontbijters nog aan het ontbijt zaten werd er al een klein begin gemaakt met het onttakelen van SJK 2011. De lampen van de feestverlichting werden uit de fittingen gedraaid, en het lampsnoer opgerold. Stap voor stap werd SJK weer een gewoon grasveld.
Rondom waren CX-ers gezamenlijk bezig met inpakken en wegwezen. Bij de een ging het eenvoudiger als bij een ander, maar dan was er weer een moment met startende motoren, van armzwaaien, en weer twee of meer treffen-gangers op weg naar huis, en misschien tot ziens de volgende keer. Tenten, tassen, koffers en al wat een mens meesleept om het gezellig te hebben op een camping, alles werd weer op de motoren geladen, klaar voor de reis naar huis.
Amper waren de laatste ontbijters uit de tent, of daar werd de afbouw stevig ter hand genomen. De banken en tafels werden opgeklapt, en in de klaarstaande aanhanger gelegd, en vervolgens afgevoerd. Nu de tenten zelf nog.
En toen betrok de lucht, in een hoog tempo werd het somberder en donkerder. De eerste kleine druppels vielen, en de hoop dat het bij die paar simpele druppels zou blijven werd niet bewaarheid. Snel spreide ik het tent-grondzeil uit over mijn motor, en met name over het motorpak, de helm en de laarzen. Binnen een paar minuten begon het water met bakken tegelijk over het restant van SJK te vallen. Alles wat niet nat mocht worden werd met man en macht onder de nog staande afdakjes en in de nog niet opgevouwen tenten gepakt.
De bui duurde niet erg lang, maar was voldoende om alles kleddernat te maken. Vooral een strop voor degenen die met een grote, katoenen tent stond, want die moest nu eerst weer drogen voordat die kon worden opgevouwen. Ook de drie grote party-tenten, die samen de feesttent vormden, waren nat geworden. Maar deze werden een stuk sneller droog. Amper drie kwartier na de regenbui werd er al begonnen met het verwijderen en opvouwen van de zijwanden. Het hielp natuurlijk dat de temperatuur in de tussen tijd al flink was opgelopen, tot rond de twintig graden. Maar nu kon er toch een begin gemaakt worden met de afbouw van de tenten.
Helaas bleef het niet droog, en met alle nog in te pakken spullen bij elkaar op een grote hoop onder de laatste nog staande tentdakjes, werd de volgende regenbui in lijdzaamheid uitgezeten. Je kon weinig anders doen, tijdens zo'n plensbui. Het duurde gelukkig niet al te lang, en daarna was het een kwestie van inpakken wat droog was en beslissen wat er met het nog natte of vochtige spul moest gebeuren. Theo vU en Coen vonden samen een oplossing voor het drogen van de natte tentdelen en zodoende werden ook de nog vochtige tentdoeken ingeladen, gevolgd door de metalen buizenframes. Bijna klaar. Een laatste ronde over het terrein, om de laatste motorplankjes op te ruimen, en de laatste vuilniszakken weg te halen. De laatste motoren en de laatste tenten die nog stonden waren die van een paar van de vrijwilligers, die terwijl ze werkten aan het opruimen van SJK 2011, hun tent nog even lieten drogen.
Het duurde nog even, het drogen en inpakken van de laatste stukken. Dan de vraag, blijven we voor het aller, aller, allerlaatste opruim- en inpakwerk? Coen wist Michael en mij ervan te overtuigen dat ze het verder zelf wel konden redden, en dus werd er hartelijk afscheid genomen, werden het pak en de laarzen aangetrokken en de motoren gestart. Een laatste zwaai, en het glibberige brugje over, op weg naar huis, na weer een fantastisch Dutch Honda CX-V club-treffen.
.