Naar aanleiding van een draadje van Hans (Orca) -> Schurgers kuip, wil ik mijn ervaring wel vertellen.
Het begon als kind al dat ik gefascineerd was van motoren met zijspan. Ik heb toen altijd al gezegd, als ik mijn motorrijbewijs zou kunnen halen en ik krijg kinderen wil ik er ook zo een.......
Maar goed jaren gaan voorbij, eerst een motor (tje) Rebel 250 cc, gekocht in 1992, maar nog geen rijbewijs. Pas jaren later, (omstandigheden: getrouwd, samen een bedrijf, kids, ellende) heb ik mijn rijbewijs kunnen halen. Na wat motoren, maar nog geen zijspan, verder mocht ik tijdens SJK 2006, op een zijspan rijden. Jeetje wat een verschil, en het was al warm, maar ik had het wel behoorlijk heet. Maar goed ik was nog steeds onder de indruk.
Elke keer wanneer ik met de kids wilde gaan rijden, moe(s)t ik mijn broer Michael inschakelen, omdat 2 kinderen op 1 motor niet gaat. Ik geloof ook niet dat Michael het echt beroerd vond/vind om het te doen, maar ik geloof ook wel dat hij andere dingen heeft te doen, dan alleen zijn zuster achterna te rijden omdat zij weer zo nodig op de weg moet zitten ;-). Gelukkig zijn de kinderen ook aardig motorfreak en vinden elke motor wel spannend, maar Angel vinden ze helemaal te top.
Ok nu eventjes verder. Het verhaal van aanschaf van Angel (zijspan) staat hier ergens ook op het prikbord en ik ben er al mee naar mijn werk geweest. Rondjes gereden omdat ik toch de behendigheid wat meer wil hebben omdat we er volgende week mee naar Vechta gaan.
Hoe het rijdt: Zwaar! Echt, maar spannend. Anders. Je moet echt geconcentreerd rijden. Tegensturen, en dat ben je als solorijder niet gewend.
Ik word nu al sjag als mensen durven te beweren dat zijspanrijden geen motorrijden is (uitspraak die mij vaak gezegd werd door een motorrijder, nee niet Coen). Ik heb ook wel eens gedacht, is dit het, maar met mijn grote mond en mijn jarenlange wens is het wel wat ik blijf doen. Het is ook wel stoer, maar het is gewoon best moeilijk en het zal (wat ik ook op internet lees) wel wat rijkilometertjes duren voordat je het echt onder de knie hebt.
Wat ik wel van plan ben, is om wat rijvaardigheidslessen te nemen, om de techniek beter aan te leren. Ik zal best wel wat fouten maken, maar de info die ik al gelezen heb, doe ik het aardig goed (ik vind dat ik best een beetje talent heb) en daarom durf ik de stap naar Duitsland wel te maken.
Ik ben wel benieuwd naar andere zijspanrijders, wat hun eerste ervaring was en hoe lang het bij hen geduurd heeft, voordat ze het echt onder de knie kregen.
Lieke
(die nog wel wat vraagjes heeft hoe je sommige heuveltjes op de weg moet nemen.)
Het "(getrouwde) liefje van de Voorzitter" en in bezit van mijn rijdende steun en toeverlaat Merlijn, een witte Silverwing. Maar nu vooral rijd op een paarse GL1500span Harry.